«Мә, мынау саған»

Баяғыда бір соқыр мен қолы шолақ адам дос болып, айдалаға үй тігіп, күн көріп жүріпті. Олардың достығына көрген жан сүйсінеді екен. Сол екі досты ажырата алмай бір шайтан келе жатса, алдынан адамның шайтаны кезігіп, неге көңілсіз келе жатқанын сұрапты. Әлгі болған біткен оқиғаны түгел айтып бергенде, адамның шайтаны оны жетелеп алып: «Жүр сондай әлсіз адамды айыра алмай көңілсіз болу бізге жараспайды деп», достардың мекеніне келіпті. Сыртта тұрып: «Үйде кім бар?» – деп айқай салса, қолы шолақ жігіт әдеттегідей атып шығыпты. Әлгі шайтан тұрып: «Мә, мынау саған, ал мынау жолдасыңа» – деп арқасынан қамшымен екі осы, кетіп қалыпты. Үйіне қайта кірген жігіттен соқыр досы әлдене дәметеді, бірақ ол ештеңе демепті. Екі-үш күн өткен соң, шыдамы таусылған зағип жан досынан «Өткенде келген жолаушы саған не берді?» деп сұраса, ол: «ештеңе» деп жауап беріпті. Сенбей қойған соң, ол болған оқиғаны айтып береді, Зағип досы тағы да сенбепті. Сөйтіп жұртқа үлгі болған достар айырылысып тыныпты дейді.