Әдет

Баяғыда бір бала болыпты. Қолындағы бізімен көршісінің месін тесіп, қымызын ішіп кетеді екен. Көршісі де ерекше сабырлы жандар болса керек. Соңына дейін шыдапты. Күндердің күнінде әлгі мес жарамай қалып, жаңасын алыпты. Жаңағы бала келіп тағы тесіп кетіпті. Содан олар көршісіне балаларының қылыған айтып, тиып қоюларын өтінбей ме, әлгі баланың ата-анасы «біз тәрбиеде қай жерден мүлт кеттік?» деп қатты ойланыпты. Екі-үш күн өткен соң, әлгі баланың анасы «Әәә, мен ол балаға аяғым ауыр кезде сол үйге барған едім. Столдың үстінде қып-қызыл анар тұрды. Сұрауға ұялдым. Жегім кеп кеткен соң, қолымдағы бізбен бір тесіп, сөлін сорған едім. Бұл балаға содан жұққан болар» депті. Балаға бас салып ұрыспас бұрын олар әуелі өздерінің күнәлары үшін кешірім сұрап, ұлдарының бұл жаман әдеттен тыйылуын сұрап, АЛЛАға жалбарыныпты. Бір-екі күннен соң әлгі бала: «Әке, мына біз жаман екен, мен қолымды ауыртып алдым, осыны сіз алыңызшы?» деп қолындағы бізін әкеп беріпті…