Мектеп бітіргенімізге біраз жыл өтті

Мектеп бітіргенімізге біраз жыл өтсе де, сол күн әлі есімде, әр сәті, әр адамның айтқан сөздері, жазған тілектері… Мен өзім бітірген мектепті ерекше жақсы көремін! Ол менің альма-матерім десем де болар. Көктөбенің баурайы, ақшағаладай менің аппақ мектебім, КСРО кезіндегідей форма киіп алған менің сыныптастарым… зу етіп өтіп кеткен сол кездердің өткінші екеніне қазір де сенбеймін.

Біз, яғни біздің қатарларымыз мектеп бітіру кешінде бұрынғы мектеп формасы мен ақ фартук киіп, басымызға ақ бантик тағып шығамыз деп келістік. Барі тауып жатты, бірақ мен таба алмадым. Іштей: «әттең, ауылда болғанда ғой, бұл проблема оп-оңай шешілер еді» деп қоямын. Содан не керек, үйде құр тұрған, ешкім кимейтін бір қара көйлек тауып алдым да, оның етегін қайырып тігіп, артық жерін кесіп, жаға, жен тағып дайындадым. Мықты тігінші болмаған соң, керемет шықпаса да, көңіліме ұнаған еді, жинақы, әп-адемі тұрды. Шашым сәл ұзындау болған соң үлкен бантик таққым келіп, базардан екі күн іздедім. Бірақ, ұнайтын бантик таба алмай, аппақ атлас материал, жай бантик т.б. керектерімді сатып алып, бантикті де қолдан жасадым. Ол бантигім маған ғана емес, қыздардың бәріне де ұнады, сарп еткен уақытым текке кетпеген екен. Содан не керек, 25-мамыр да келіп жетті. Міне, қызық, қыздар форма-фартук киіп, шаштарына ақ бантик тағып жүрсе қандай кішкентай көрінеді! Тіпті, өз жастарынан 4-5 жас кіші деп ойлап қаласыз! Және бұл киім бәріне де жарасып тұр! Мен де көйлегімді киіп дайындалып жатқанмын, бір кезде Жадыра деген бір бөлмеде тұратын досымның мамасы келді, алтындай кісі өзі! Артығын басқа қыздар да киер деп қызына екі-үш форма алып келіпті. соның біреуі маған дәл келді, өкініштісі – ол көйлек қысқалау еді, тізеден 10 см жоғары тұрады екен. Ал мен ондай қысқалықтағы көйлекті кие алмайтынмын. Қыздардың бәрі қаумалап, соның жақсы екенін дәлелдеген соң, ақыры кидім. Бірақ, далаға шыққанда ұяттан өртеніп кете жаздадым, шегінерге жол жоқ…
Бір қыз, бір ұлдан қол ұстасып, дайын тұрмыз, біраздан соң сап түзеп шығып, орнымызға тұрамыз, яғни 11 “А”-ның орнына. Іштей «бұл сәт енді келмейді» деп қобалжып тұрмыз, әркім келіп құттыктап, осы сөзді айтады. Ақыры салтанатты сәт басталды. Мұңды күлкі бәріміздің жүзімізде. Жанас ағай, Гүлшара апай, Орынша Карабалина, Үмбетбай ағай сынды барлық ұстаздарымыз кезек-кезек сөйлеп, құттықтап жатыр. Түлектерге де сөз кезегі тиді. Қысқа көйлекпен шығуға ұялып мен тұрмын.
Масқара! дәл мен шығайын деген кезде бүкіл сыныптастарым мені қосып ойнайтын бір кісінің келіп қалмасы бар ма! мен ол кісіден жай кездердің өзінде ұялып, кездессем қашып кеткім келіп тұратын, енді… енді, дәл алдында тұрып сөз сөйлеуім керек! Әйтеуір, Аллаға шексіз шүкір, мүдірмей сөйледім. Артынан сол кісі де құттыктап қолымды алды, бұны көрген сыныптастарыма талғажау етер тағы бір мысал табылып, маған қарап қастарын қағып, жымындай берді. Соңғы қоңырау сондай әсерлі өтті! Соғылып жатқан қоңырау, оған байланған алқызыл бантик – ұмытылмас естеліктер! Сол қоңыраудың үнін де «жаттап алайыншы» дегендей мұқият тыңдағаным бар… 🙂
Қазір түскен фотоларды қарасам, бәрінде көзім қызарып, бұлаудай болып түскен екен. Сол суреттерге қарап күлемін, достарымды есіме алып, сосын оларды одан әрі сағынамын! Әр қиырға тараған оларға АЛЛА жар болса екен! Біздің енді дәл сол орында, өз мектебімізде кездесе алмайтынымыз өкінішті! Мектебімізді орнынан көшіріп жіберді… :(. Қазақ тілі мен әдебиетін тереңдете оқытатын Республикалық мектеп-интернаттың кез келген түлегі мен үшін ерекше ыстық боп тұрады. Ал, біздің сынып жетекшіміз Сейфолла ағайға алғысымыз шексіз! Ол кісінің жатқан жері жанат болсын!…