Жазаңды алуға асықпа

Баяғыда бір патша болыпты (баяғыда патшалар көп болған ғой). Сол көп патшаның бірі өз бақшасында демалып отырса керек. Табиғат сұлу ғой, ал патша бағының қандай болатынын елестете беріңіз. Сол әсем бақтағы бір алма ағашының гүлін бұлбұл құс тұмсығымен үзе бастапты. Оны көрген патша уәзірінен: «Ана бұлбұл не істеп жатыр?» деп сұрапты. Уәзірі: «Ол өз жазасын алуға асығуда», дейді. Әнші құс біраздан соң ұясына жақындап шыр-пыры шығып шырылдай, біресе жоғары, біресе төмен ұшып, жан біткеннің назарын өзіне аударыпты. Қараса, бұлбұлдың ағаш басындағы ұясына қарай бір қара жылан шығып барады екен. Патша жыланның не істеп жатқанын сұраса, уәзірі манағы жауабын қайталапты. Сол сәтте бақты күтуші бақташы әйел бұлбұлдың аянышты халін көріп, жыланды таспен ұрып өлтіріпті. Патша бақташының не істеп жатқанын сұрап, тағы сол жауапты естиді. Сол сәтте әйелдің саусағындағы бір әдемі алтын жүзік күнге шағылысып жалт-жұлт етіп көздің жауын алыпты. Әйелдің қолындағы қымбат жүзік – патшаның жоғалтып алған жүзігі екен. Бақташы бірден өлім жазасына кесіледі. Жан тәтті деген, жылап-еңіреген әйел «дат!» деп, патшаның алдына сұраныпты.
– Датың болса, айт! – деген дауыс естіліп, дар алдынан босап келген әйелдің сондағы айтқаны:
– Патшам, өз жазаңызды алуға сіз де асықпасаңызшы?… (болыпты)