Бүгін сенің туған күнің…

Бүгін сенің туған күнің…
Сыртта құйып тұр жауын.
Терезеге жақын келіп, жаңбыр үнін тыңдадым.
Тамшы асығып, тырс- тырс тамып, салып жатыр есіме,
Өткен күндер ырғағын.

Ғұмыр кешіп жатырмыз біз адам айтса сенгісіз,
Бір күніңнің алданышы бір күніңе бергісіз…
Тасқа сіңген тамшы сынды белгісі жоқ сол күндер,
Қалай өтті белгісіз.

Бірде сен де тауысып ең көңілімнің тағатын,
Ақ таң күліп сен деп атып, сағат сен деп соғатын.
Таяп тұрып, табыса алмай кеткен шақта екеуміз,
Ақ қар жатқан болатын.

Содан бері жүрек үнін мылқау етіп, тілсіз ғып,
Махаббат деп жазылатын кие сөзді бір сыздық.
Содан бері сөнді бәрі, екеуміз де бөтенбіз,
Содан бері… үнсіздік.

Сол шақтарды еске алуға ақылдың жоқ түк халі,
Біз өмірді түсінбедік, өмір бізді ұқпады.
Бүгін сенің туған күнің…
Мен құттықтап қояйын,
Өзің көтер тұтқаны…

Есей Жеңісұлы

Read Full Post »

Өмiрдi сүю

«Құшсам» деген ғажап, үлде-бүлде нұр,
Көкiрегiмде баяғы арман бiрге жүр.
Қапылыста қағып қалды қылтамнан,
Қиқаң ете қалып едiм…
күлдi өмiр.

Тәттi үмiтпен аттанып ем ауылдан,
Өзiм ғана ыңылдайтын табылды ән.
Сынағынан қорғалап ем басымды,
Өмiр қатты тартып салды жағымнан.

Тағдырымнан ала алмастай ақымды,
Асықтым-ай талқанымды татуды.
Суға кетiп қалып едi қайығым,
Өмiр менi ескегiммен батырды.

Өмiр қызық: кешпесiмдi кешiрдi,
Түсiнбедiм, несi өнеге, несi үлгi?
Төрге ұмтылдым, лақтырды өмiр аямай,
Босағада бiр-ақ жидым есiмдi.

Орны бар ма жүрiп өткен iзiмнiң?
Тағдырыма қарауыл боп тiзiлдiм.
Құлап тұрып, мен де кеттiм батыр боп,
«Өмiр, саған көрсетем!» деп кiжiндiм.

Осы жауап өмiрiме ұнады,
О-һо, оның көзi сондай қырағы!
Минут сайын бөгетi әзiр Өмiрдiң,
Сынағынан тағы өткiм кеп тұр әлi…

Есей Жеңісұлы

Read Full Post »

Әнші әдебі немесе Мәнсия Боқанова «ұры» ма?

Қазір біз жеті атамызды білмесек те, қай әншінің қандай әні бар, тойдан қанша табады, қандай киімі қанша тұрады, не жейді, не ішеді, кіммен қыдырады, кімге өсек айтады – бұны білеміз. Әншілердің ән жаздыру мен сұхбат беруден қолдары тимейтінін, сондықтан кітап оқуға уақыттары жоқ екенін де жақсы білеміз. Кей әншілердің рухани жұтаңдығына қарап, қарның ашады. Не айтып отырғанына да есеп бермейтін сияқты. Бір кездері «Даала қандай болады екен?» деп әлдебір топпен бірге ән салған Мәнсия Боқанова деген әншінің сұхбатын оқып, тіпті таңқалдым. «Қызық оқиғаңыз?» деген сауалға берген жауабының ұзын-ырғасы мынандай:
Бірде Ақбота Керімбекова, Ләйлә Сұлтанқызы үшеуі Түркияға барады. Бір әшекей сататын дүкенге барып, кешке қонақүйге келеді. Әңгімелесіп отырып, Ақботаның қолындағы алтын сақинаны көреді. Оның қолында ондай сақина болмағанын, мана да дүкеннен ешнәрсе алмағанын еске түсірген олар сол сақинаның тарихын сұрайды. Сөйтсе, Ақьота оны дүкен аралап жүргенде саусағына киіп, сол бойы ұмытып алып кеткен екен. Оны естіп, қуанып кеткен қос құрбысы да солай жасауға бел буады. Ертесі сол дүкенге арнайы кіріп, бір-бір қалта алтын алып, Мәнсия қолына бір алтынды былай тағып, кассаға жеткенде сасқалақтап тұрып, ақшасы төленген алтындарын ұмытып кетеді. Оны сатушы түрік қызы ескерткеннен кейін барып «аа, рахмет!» деп алады.
Расын айтсам, мен бұл жерден ешқандай қызық көрмедім, бәлкім күлетін жерін білмеймін… Балалықпен ұрлаған да жаман ғой. Қазақтың соқталдай-соқталдай арулары, атақтары әудем жерге кеткен қыздары осындай қылық жасаса және оны көпшіліктің алдында мақтанышпен еске алса, онда қалғандарына не жорық? Жат жұртта қазақтың беделі онсыз да сын көтермейді, оған біздің әншілер барып отқа май құя түссе, не сорым?
Нағима Есқалиева да сұхбатында «Мен Иегова куәгерімін» деп мақтанады. Кім қай дінді ұстанса да ерік өзінде екенін білеміз. Бірақ, менің ол әншіге деген көзқарасым мүлде өзгеріп кетті қазір…
Ел алдына шыққан адам қыл арқанмен келе жатқандай әр қадамын байқап басуы керек деп ойлаймын.

Read Full Post »