Харам астың азабы

Әбу Бәкір Сыддықтың (р.а.) бір қызметшісі бар болатын. Кешкі асты ылғи да сол даярлап әкелуші еді. Алайда Әбу Бәкір алдына әкелген астың қайдан, қалай келгендігін бәрін тәптіштеп сұрап білмейінше асқа қол созбайтын.
Әлгі қызметшісі бір күні кешке әдеттегідей тамақ әкелді. Әбу Бәкір Сыддық бұл жолы тамақтың кімнен сатып алынғандығы, дастарқанға қойылғанға дейін қалай келгендігі туралы ешқандай сұрақ сұрамастан бірден бір қасық алып аузына салды. Оның бұл тосын әдетіне таңырқаған құлы:
– Қожайын-ау, сіз күнде тамақтың жай-жапсарын сұраушы едіңіз, бүгін қалайша сұрап жатпастан ауыз салдыңыз?- деп сұрайды.
Бұны естігенде Әбу Бәкірдің (р.а.) көзі жасқа шылана:
– Е, қайтейін-ай, қу аштық соған қаратты ма?! Енді кеш те болса маған тамақтың қайдан қалай келгенін айт,- деді мұңая.
Қызметші:
– Исламға дейінгі уақытта мен халыққа өнер көрсетуші едім. Бір күні кездесе кеткен бір топ кісінің қолқалауымен оларға өнер көрсеткенім бар еді. Сол мезет олардың маған ақы ретінде ұстатар ештеңелері болмай, ақысын кейінірек бермек болып уәде берген еді. Бүгін соларды көріп, берген уәделерін естеріне салдым. Олар өздері жемек болып отырған тамақтарынан маған берген болатын,- деді.
Бұл жайсыз жауапты естігенде Әбу Бәкір (р.а.) іштей қатты реніш білдіріп, абайсызда болған қателігіне қатты өкінді. Тіпті бет-жүзін тарам-тарам жас жуып кетті. Алдында тұрған тамақты лақтырып жіберді. Сұқ саусағын аузына тығып жіберіп қақала-шашала құса бастады. Бір көгеріп, бір қызарып өзін қатты қинады. Жылымшы ғана су ішіп тағы да құсты. Бір орында байыз таппай мазасы кетті. Асқазанында ештеңенің қалмағандығына әбден көзі жеткенде ғана барып тоқтатты. Қасындағылар таңдана:
– Сонда түкке тұрғысыз бір татым тамаққа бола осыншама қиналғаныңыз ба?- деп сұрағанда, ол:
– Иә,-деді,- өйткені бірде Пайғамбарымыздың (с.ғ.с.) «Ішкен-жегені харам болған кісілерге Аллаһ тағала Жұмақты нәсіп етпейді» дегенін естіген едім.
Сөйтті де басын жоғары көтеріп:
– Уа, барша әлемнің Иесі! Байқамастан жеп қойған бір шайнам ас үшін қолымнан келгенін істеп, бәрін де құса алғанымша құстым. Егер әлгі тағамнан бойымда қалып, тамырыма еніп кеткен нәрсе болса сен Өзің кешіре гөр! Тозақ отыңа шыдай алмайтын қауқары жоқ, әлжуаз құлмын ғой,- деп дұға оқып егіле тілек тіледі…
Иә, берік тақуалығына сүйсінген бұл досы жайлы Пайғамбарымыз (с.ғ.с.) «Әбу Бәкір тура менің көз-құлағым секілді» деген еді .

Құдайберді Бағашар, «Тағлым тамшылары»

Read Full Post »

Тілді ауыздықтаған тас

Бір күні Әбу Бәкір (р.а.) сүйікті пайғамбарымыз Мұхаммедтің (с.ғ.с.) қасында отырды. Бір уақытта ұрынарға қара таппаған қара ниетті біреу аузы көбіктеніп Әбу Бәкірге тіл тигізіп, былапыт сөздер айта бастады. Пайғамбарымыз әлгі кісі Әбу Бәкірге қанша жаман сөздер айтқанына қарамастан ләм- мим деп тіл қатпай ара-кідік күлімсіреп қойып отыра берді. Әлгінің әдепсіздігі мен былапыт сөздері әбден шегіне жетті- ау дегенде ашуы алқымына тығылған Әбу Бәкір де бір-екі ауыз сөз қайтарды. Манадан бері жақ ашпаған Пайғамбарымыз дереу сыртқа шығып кетті. Іле- шала орнынан тұрып, пайғамбарымызды қуып жеткен Әбу Бәкір:
– Уа, Аллаһ тағаланың ардақты елшісі!- деді,- Бағанадан бері жаңағының әдепсіздігі мен айтқан қаншама былапыт сөздерін ести тұра үндемей, мен бір – екі сөз қайтарғанға не себепті орныңыздан тұрып кеттіңіз?,- деп сұрады.
Сонда адамзаттың ардақтысы Пайғамбарымыз (с.ғ.с.) оған:
– Ей, адалдығымен айдай әлемді тәнті еткен дос! Әлгі ұятсыз, әдепсіз неме саған тіл тигізе бастағанда Аллаһ тағала аспаннан бір періште түсірді.. Ол періште сені қорғап, жаңағы байғұстың тілін өзі-ақ байламақ еді. Алайда сол арада сен де ашуға мініп қарсы сөз айтқандықтан, періште лезде ғайып болды да орнына Ібіліс келді. Аллаһтың қарғысына ұшыраған Ібіліс тұрған жерде Аллаһтың алғысынан үміт күткен менің бірге тұруым мүмкін емес. Орнымнан тұрып кеткен себебім сол,- деп жауап берген еді.
Бұл оқиғадан үлкен сабақ алған Әбу Бәкір (р.а.) бұдан былай біреуге сөз айтуға қатты мән беретін болды. Тіпті жөн- жосықсыз сөйлемеу үшін аузына тас салып жүретінді шығарды. Айтар сөзін әбден ойланып, елеп-екшеп барып қана айтатын еді. Аузына салып жүретін тасты сөйлер алдында ғана алатын. Жай кезде ылғи да Жаратқанға жалбарынып, күбірлеп мадақ айтатын. Ешкімге де жақсы- жаманнан сөз айтпайтын болды. Өте бір керекті кезде ғана аз сөзбен көкейіндегі ойдың түйінін жеткізетін .
Құдайберді Бағашар, «Тағлым тамшылары»

Read Full Post »

Әбу Бәкірден озу қайда!

Омар (р.а.) әңгімелеуде:
Бір күні Пайғамбарымыз (с.ғ.с.) бізге әскерлерді қамтамасыз ету үшін өзара жылу жинауды бұйырды. Менің ең дәулетті кезім. Ылғи менен озып кете беретін Әбу Бәкірдің (р.а.) осы жолы алдын орап, шаң қаптырмасам ба деген тұтқиылдан бір ой келді. Өйткені ол қашан болсын жақсылық жасауда алдына жан салмайтын. Арамыздағы ең көп садақа беретін де сол еді. Осы жолы одан да көп жылу берейінші деген оймен бар малымды теңдей екіге бөліп жартысын садақа ретінде апардым.
Мені көрген Пайғамбарымыз (с.ғ.с.):
– Ей, Омар! Үй – ішіңе де бірдеңе қалдырдың ба?- деп сұрады.
Мен:
– Уа, Расулаллаһ!,- дедім,- Үй-ішіме малымның тең жартысын қалдырдым,- дедім өз ісіме масаттанып.
Дәл осы сәт қолындағы малын алдына салып айдаған күйі Әбу Бәкір де келді.
Пайғамбарымыз одан да:
– Ей, Әбу Бәкір! Өз үй-ішіңе сен не қалдырдың?- деп сұрады.
Әбу Бәкір болса:
– Уа, Расулаллаһ!- деді,- Үй-ішіме Аллаһ тағала мен Пайғамбарына деген сүйіспеншілікті ғана қалдырдым,- деді.
Дәл осы сәт екеумізге көз тастаған Пайғамбарымыз:
– Екеуіңнің араларыңдағы айырмашылық – дәл жауапта-рыңның айырмасындай,- деген еді.
Осыдан бастап Әбу Бәкірден озсам-ау деген көкейді тескен ой-қиялдан біржолата арылдым …
Құдайберді Бағашар, «Тағлым тамшылары»

Read Full Post »

Әбу Бәкірдің достығы

Періште Жәбірәйіл (а.с.) бір күні былай деп тілепті:
– Уа, он сегіз мың ғаламның ұлы әміршісі Хақ тағала! Пайғамбарымыз Мұхаммедке (с.ғ.с.) деген Әбу Бәкірдің достығы қаншалықты адал екенін, оған деген сүйіспеншілік жүрегінде қаншалықты терең орын алатынын білгім келеді…
…Мереке күні еді. Әбу Бәкір Сыддық (Аллаһ одан разы болсын) бағалы, қымбат, әсем киімдерін киіп, иығынына отыз алтындық шәлі ілді.
Жәбірәйіл соқыр кейпіне еніп, жол шетіне отыра кетті. Әбу Бәкір Сыддық келіп, жол шетіндегі пақырға жақындады. Бұны көрген Жәбірәйіл бірден: – Пайғамбар Мұхаммед Мұстафаның достығы үшін маған садақа тастаған адамның Аллаһ тағала бар күнәсін кешірсін!- деп естірте дауыстай бастады.
Әбу Бәкір (р.а.) ол сөзді естіген-ді. Ойланбастан иығындағы қымбат шәліні сусыта ысырған күйі «қайыршыға» ұстатты да:- Қане, тағы бір рет қайталашы?- деді. Қайыршы тағы бір рет қайталады. Әбу Бәкір Сыддық сырт киімін шешіп берді. Әр қайталаған сайын үстіндегі бір-бір киімін шешіп беріп отырды. Бесінші рет қайталағанда Әбу Бәкірде әлгіндегі бағалы киімдерінің ешбірі қалмады.
Әбу Бәкір Сыддық Біләлді шақыртып:- Ей, Біләл! Айшаның үйіне барып маған бір киім әкел,- деді.
Біләл (р.а.) кетіп бара жатып жолшыбай Пайғамбарымызға (с.ғ.с.) жолығып қалады.
Пайғамбарымыз (с.ғ.с.):
– Әй, Біләл! Қайда бара жатқаныңды, не себепті бара жатқаныңды мен айтайын ба, әлде өзің айтасың ба?- деді.
Біләл (р.а.) әдеп сақтап: – Сіз айтыңыз,- деді.
Сонда Пайғамбарымыз (с.ғ.с.) оған былай деді: – Жол шетінде отырған соқыр, ол – Жәбірәйіл періште. Әбу Бәкірдің маған деген зор сүйіспеншілігі мен арамыздағы қыл өтпес достықтың қаншалықты адал екендігіне көз жеткізу үшін Аллаһ тағаланың әмірімен осындай бейнеде келген.
Бұл кезде Әбу Бәкір (р.а.) Біләлді күтіп тұрды. Біләл Айшаның үйінен киім әкелді. Әбу Бәкір әкелген киімдерді киді.
Періште Жәбірәйіл Расулаллаһтың (с.ғ.с.) алдына келіп:
– Уа, Мұхаммед! Жай ғана Әбу Бәкір Сыддықты бір сынамақшы болғаным болмаса, бұл киімдердің маған қажеті жоқ еді,- деп, бағана Әбу Бәкір берген қымбат киімдердің бәрін қолына ұстатты.
Пайғамбарымыз (с.ғ.с.) Жәбірәйіл періште тастап кеткен киімдерді Әбу Бәкірдің өзіне әкелді.
Әбу Бәкір (р.а.) болса:- Сіздің жолыңызға арнап менің қолымнан шыққан заттың маған қайта қажеті жоқ. Кімге көңіліңіз соқса, соған берерсіз,- деген болатын …
Иә, Пайғамбарды өзінен де қатты жақсы көрмейінше ешкімнің де иманы толық болмайтындығы шындық.
Құдайберді Бағашар, «Тағлым тамшылары»

Read Full Post »

Пайғамбар екеніңді дәлелде!

Әбу Бәкірдің (р.а.) ислам дінін еш бүкпесіз қабылдауына бірнеше жайт түрткі болған. Соның бірі мына оқиға.
Ислам діні келгенге дейін қысы-жазы саудамен айналысатын Әбу Бәкір көбінесе Шамға баратын. Бір сапарда таңға жуық таңғажайып түс көрді. Түсінде аспандағы ай келіп оның құшағына тығылыпты. Әбу Бәкір айды қос қолдай құшақтап көкірегіне қысқан екен. Тәтті сезім құшағында жатып ояна кетсе, түсі болып шығады. Дереу сол маңайдағы Ямлиха атты танымал монахқа барып түсін жорытты. Монах әуелі:
– Қай жақтан боласың?-деп сұрады.
Әбу Бәкір:
– Хижаз аймағынан,- деп жауап берді.
Монах:
– Немен шұғылданасың?- деп қайта сұрады.
Әбу Бәкір:
– Саудагермін,- деп жауап қатты.
Бұны естігенде монах:
– Әй, арабстандық жан, мына түс тегін түс емес екен. Шынын айтсам, үлкен сүйінші түсіп тұрған жайы бар. Ақымды берсең, дәл қазір жорып берейін,-деді.
Әбу Бәкір (р.а.) оған сол мезет он екі динар ұстатты.
Монах сөзін жалғап, түсті былай деп жорыды:
– Көктегі айдың саған түсуі – ақырзаман пайғамбарының келетіндігі. Таяу уақыттарда ол өзінің «пайғамбарлығын» жұртқа жариялайды. Сен сол Пайғамбардың қасында жүретін уәзірі, кейіннен халифасы боласың. Уа, арабстандық жан, егер ол менің тірі кезімде келсе, онда маған хабар сал. Барып жолығып, оны өз көзіммен көрейін. Ал ол келген кезде мен о дүниелік болып кетсем, онда менің дұғай-дұғай сәлемімді жеткіз. Әкелген жаңа дініне менің кіргенімді, оның үмметі болғандығымды айт. Ақыретте маған шапағат етуді ұмытпасын!
Әбу Бәкір бұны естігенде:
– Олай болса маған хат жазып қалдыр,- деді.
Монах он екі сөйлеммен жазылған хатты Әбу Бәкірге ұсынды. Хаттың төркіні мынадай: «Ассалаумағаләйкум, уа, Мұхаммед ибн Абдуллаһ әл- Мәкки әл- Мәдәни әл-техами! Сен – расында да ақырзаман пайғамбары, он сегіз мың ғаламның Иесі Хақ тағаланың елшісісің! Мына үшбу хатты Әбу Бәкір ибн Әбу Күхафа арқылы өзіңе жолдап отырмын. Осы арқылы саған иланып, иманға келгенімді, саған үммет болып ергенімді жеткізгім келеді. Әбу Бәкір келіп, түсін жорытты. Сол түс бойынша Әбу Бәкір сенің уәзірің кейіннен халифаң болады. Егер мен тірі тұрсам, сенімен бірге Аллаһ жолында әл-дәрменімнің жеткенінше күресуден тартынбаймын. Ал егер оған өмірім жетпесе, онда маған да ақыретте шапағат етуді ұмытпағайсың!».
Әбу Бәкір түсін жорып берген кісіге қарап:
– Егер түсім дәл осы жорығаныңдай болып шықса, онда менен тағы да жүз динар алашағың болсын,- деді риза кейіппен.
Әне-міне дегенше Шам сапары да бітіп, Әбу Бәкір Меккеге келді. Арадан он екі жыл өтті. Аллаһ тағала хазірет Мұхммедке (с.ғ.с.) уахи түсірді. Бір күні Әбу Құбайс тауына шыққан Мұхаммед (с.ғ.с.) өзінің пайғамбар екендігін жұртқа жар салып, халықты жансыз пұттарға емес бір ғана Жаратқанға иман етуге шақырды.
Төсекте жатқан Әбу Бәкір айтылғандарды ести сала Мекке көшелерінің бірінде хазірет Пайғамбармен (с.ғ.с.) жүздесті. Пайғамбарымыз оны Исламға мойынсұнуға шақырды. Әбу Бәкір (р.а.) оған:
– Уа, Мұхаммед! Пайғамбар екендігің рас болса, дәлелдеп мұғжизаңды көрсет,- деді.
Хазірет Пайғамбарымыз (с.ғ.с.) оның көкірегіне қолын қойып, қабырғаға тақаған күйі:
– Саған Пайғамбарлығымды дәлелдеген мұғжиза ретінде осыдан тұп-тура он екі жыл бұрын түс көргенің, оны Ямлиха атты монахқа жорытқаның жетпей ме?! Оған түс жорығаны үшін жалма-жан он екі динар төледің, кейіннен тағы да жүз динар бермек болып уәделестің. Түсті жорып берген кісі он екі сөйлемдік хат жазып қолыңа ұстатты. Қаласаң тіпті хаттың әр сөзіне дейін айтайын,- деп хатты түгел жіпке тізгендей айна-қатесіз айтып берді.
Бұны естігенде оның Пайғамбарлығына зәредей күмәні қалмаған Әбу Бәкір бірден сұқ саусағын аспанға көтеріп:
– Ямлиха монах сүйіншілеген Пайғамбар расында да сен екенсің, «Аллаһ тағаланың жалғыз екендігіне әрі Мұхаммедтің оның пайғамбары екендігіне нық сендім»,- деп бірден мұсылманшылыққа бас иген екен .

Құдайберді Бағашар, «Тағлым тамшылары»

Read Full Post »

Ықыласпен айтылған «кәлима-и шәһадаттың» салмағы

Расулаллаһ (с.ғ.с.) бір күні шын ықыласпен айтылған кәлима-и шәһадаттың ақыретте мүмин таразысының оң жақ басын қалай ауыр басатынын былай деп түсіндірді:
«Аллаһ тағала Қиямет күні үмметімнің ішінен бір адамды сықаса жиналған халықтың арасынан шығарып алып, оған қатталған тоқсан тоғыз дәптерді көрсетеді. Әр дәптердің үлкендігіне кім де болса бас шайқап таңырқай қарайды.
Аллаһ тағала әлгі адамнан:
– Мына дәптерде жазылғандарға не айтасың? Менің жазушы періштелерім саған еш қиянат жасамап па?- деп сұрайды.
Құл:
– Уа, Раббым! Жоқ, әрине. Бәрі де дұрыс,- дейді.
Аллаһ тағала одан қайта сұрайды:
– Осыларды жасағандығың рас болса маған айтар дауың бар ма?
Құл:
– Уа, Аллаһ тағала! Айтар дауым жоқ,- дейді. Іле барлық амалдары таразыға тартылғанда, сауаптары аз болып қалады. Бұны көргенде Жаратушы Ие:
– Бұдан тыс сенің үлкен жақсылық-сауабың да бар. Біз бүгін сені ешқандай жамандыққа ұшыратпаймыз,- дейді.
Таразыға тілдей бір қағаз салынады. Құл ол қағаз не салмақ берер дейсің деп үмітсізденіп тұрады.
Бірден дәптерлер таразының бір басына, әлгіндегі бір жапырақ қағаз болса таразының екінші басына қойылады. Таразы тартылғанда дәптерлер жеңіл тартып, қағаз ауыр басады Сөйтсе, қағазда «Әшхәду ән лә иләха илла Аллаһ уә әшхәду әнна Мұхаммадан Расулаллаһ» (Аллаһтан басқа тәңір жоқ, Мұхаммед оның құлы әрі елшісі) деген кәлимасы жазулы екен».
Негізінде, Аллаһ тағаланың атымен не салыстырылса да онымен бәрібір тең келе алмасы анық.
ҚҰдайберді Бағашар, «Тағлым тамшылары»

Read Full Post »

Хазірет Пайғамбардың хаты

Дыхиятул-Кәлби (р.а.) әңгімелеуде:
Хазірет Пайғамбарымыз (с.ғ.с.) маған бір хат беріп Византия патшасы Қайсарға жіберді. Патшаға барып хатты бергенімде қасында қызыл шырайлы, көк көзді, бұйра шашты жиені бар еді. Хаттың басы «Аллаһтың Елшісі Мұхаммедтен гректердің қожайыны Гераклийге» деп басталатын. Жиені осы сөзді оқи сала терең бір тыныстады да «бұл хатты оқуға болмайды» деп бір-ақ түйді. Қайсар бұның себебін сұрады. Жиені: «Бұл хатты жазған адам алдымен өз атын жазыпты да сені екінші орынға қойыпты, сөйтіпті де сені патша демей жай ғана қожайын деп көрсетіпті» деді. Патша қарсылық білдіріп, міндетті түрде оқуын бұйырды.
Хат оқылған соң ол жердегілердің бәрі сыртқа шығып, Қайсар ішке мені шақыртты. Қайсар патша мен ішке кірген кезде өздерінің дін істеріне қарайтын епископын да шақыртты. Сөйтті де хатты епископқа оқытты. Епископ оған:
– Бұл Мұхаммед қой,- деді,- ол біздің көптен күткен пайғамбарымыз. Тіпті Исаның өзі оның келетіндігі жайында сүйіншілеп хабар айтқан.
Қайсар епископқа қарап:
– Иә, маған қандай ұсынысың бар?- деп сұрады.
Епископ:
– Өз басым сөзсіз оны растап, мойынсұнам,- деді. Қайсар оған:
– Алайда мен де растап оған бас иер болсам патшалығымнан айрылып қалармын,- деді күмілжіп.
Содан біз патшаның қасынан шықтық. Қайсар сол кезде қонағы Әбу Суфиянды шақыртты да оған сұрақ қойып жауап ала бастады.
– Сендер жақта пайда болған әлгі кісі кім?
– Ол бір жас жігіт.
– Шыққан әулеті қандай?
– Ішіміздегі аса бір сыйлы әулеттен шыққан.
– Ол пайғамбарлығының белгісі болар. Иә, оның болмысы қандай?
– Ешқашан өтірік айтқан емес.
– Бұл да пайғамбарлығының бұлтартпас белгісі.
Қайсар Әбу Суфияннан сұрауын жалғастыра түсті.
– Оның ізіне ерген елдің арасынан қайта бет бұрып кеп қатарларыңа қосылғандар болды ма?
– Жоқ.
– Иә, бұл да оның пайғамбарлығының дәлелі. Оның шайқастарда жеңілген кезі болдыма?
– Кейде жеңгенмен, кейде жеңілетін.
– Бұл да пайғамбарлығының белгісі.
Артынша Қайсар патша мені шақырып былай деді:
– Сені жіберген адамға айта бар, мен оның пайғамбар екенін білгенмен, патшалығымды тастай алмаймын!
Ал епископ болса әр жексенбі сайын христиандарға уағыз айтатын. Алайда келесі жексенбі күні ол христиандарға барып әдеттегідей уағызын айтпады. Одан кейінгі жексенбіде де сөйтті. Халыққа өзінің ауырып жатқандығын айтты. Бірақ мені шақырып алып, әр түрлі сұрақтар сұрайтын. Дәл осылай бірнеше апта халыққа шығып уағыз айтпай қойған соң, бір күні халық жиылып келіп оған былай деп қатаң талап қойды:
– Не өз еркіңмен сыртқа шық, не біз сені бөлмеңде өлтіреміз. Әлгі араб келгелі бері біз сенен күмәндана бастадық.
Бұны естігенде епископ маған бірден хат жазып беріп былай деді:
– Мына хатты ал да, Мұхаммедке жеткіз. Оған дұғай сәлем айт та, менің Аллаһтан басқа тәңір жоқ әрі Мұхаммедтің оның пайғамбары екендігіне иман еткенімді, сондай-ақ оған мойынсұнғанымды айт. Халық менің бұл жағдайымды жақсы сезіп отыр. Оған көргендеріңнің бәрін айт!
Осыны айтты да ол далаға шықты. Күтіп тұрған халық оны дереу өлтіріп тынды …
Құдайберді Бағашар, «Тағлым тамшылары»

Read Full Post »

Куәгер

Пайғамбарымыз (с.ғ.с.) сахабаларымен отырған бір сәтінде өз-өзінен сәл-пәл жымиып:
– Неге күлімсіредім, білесіздер ме?- деп сұрады. Сахабалары «Жоқ» дегенде, Пайғамбарымыздың өзі:
– (О дүниеде есеп берілгенде) Құл шыр-пыры шыға өз-өзін ақтамақ болады, іле-шала Аллаһ тағаламен арада мынадай бір әңгіме өрбиді мен соған еріксіз жымидым:
Құл:
– Сен мені тіршілігімде қиянаттан қорғамадың ғой?- деп сұрайды.
Аллаһ тағала:
– Иә,- дейді.
Құл:
– Онда маған да бөгде куәгердің қажеті жоқ. Маған менің өзімнен куәгер беруіңді сұраймын,- деген кезде Аллаһ тағала:
– Ал онда сенің куәгерлерің өзіңнің дене мүшелерің болсын. Тіпті саған «Кираман Катибин» періштелері де куә болмай-ақ қойсын,- дейді де әлгі құлдың тілін байлағаннан кейін дене мүшелеріне қарап не істеп, не қойғанының бәрін түк қалдырмай айтып беруін бұйырады.
Ал жаңағының дене мүшелері болса бір-бірлеп сөйлей бастайды. Кейіннен барып тілінің күрмеуі шешіліп қайта сөйлеуге келгенде ол ренжіп, өзінің дене мүшелеріне қарап «Мен сендерді қорғаштап жаным шығып жатса, сендер не істеп, не қойғандарыңның бәрін жіпке тізе тәптіштеп айтып шыққандарыңа жол болсын, бәрің де көзіме көрінбей, қараларыңды батырыңдар!» деп ашулана айғайлайды….
Құдайберді Бағашар, «Тағлым тамшылары»

Read Full Post »